Kiedy rówieśnicy Valerie Zenatti w Europie zdadzą maturę, zyskują prawo do głosowania, mogą rozpocząć studia lub karierę zawodową. Dla nich ta cezura staje się synonimem samodzielności i wolności. Ukończyć osiemnaście lat w Izraelu to znaczy oddać ojczyźnie dwa najpiękniejsze lata swojego życia. Zostaje się numerem, dostaje się mundur, słucha rozkazów i uczy władania bronią. Bez względu na to, czy jest się chłopcem, czy dziewczyną. W chwili, gdy Valerie Zenatti zostaje powołana do wojska, zaczyna prowadzić dziennik, w którym opisuje trudną, choć miejscami też zabawną codzienność w koszarach. Snuje w nim swoje refleksje i zdradza wątpliwości, ale przede wszystkim wyraża nadzieję, że nadejdzie taki dzień, dzień pokoju, kiedy już nikt nie będzie musiał się uczyć, jak walczyć z wrogiem.